داستانی به ذهنم خطور کرد که گفتم لازم است برای شما بگویم

قول؛ فقط قول است

مخصوصا اگر به خودت باشد

دیروز می دانستم دیگر فردا از دانشگاه و درس خبری نیست پس با خیال راحت نشستم روی تخت و شروع کردم به گشت و گذار در فضای مجازیِ لفظی والبته  فضای حقیقی برای من...

وابستگی ....

همه از این قضیه باخبر هستیم که هیچ بلکه مطمئنا درک کرده ایم "جمله ی هر چیزی بهایی دارد" را؛ لذا فقط کافیست بگویم الان روی تختم نشسته ام و دارم به بهای نشستنم روی تخت و نرفتنِ سرِ جلسه ای فکر میکنم که به نمره ی پایان ترم تاثیر مستقیم داشت 

و سوال برای من این جاست که چرا سعی نکرده ام از جایم بلند شوم و بروم دانشگاه؟

حتی بیدار شم، وضو گرفتم و نماز خواندم ولی دانشگاه نرفتم ://

اگر از قضیه ی درس نخوادن و زندگیِ پای لپ تاپ و از این قضایا بگذریم تنها نکته ای که باقی می ماند این است که بگیریم و بخوابیم و سخن از هیچ نگوییم و لذا سخن از درس خواندن میماند که بنده ی حقیری که نشسته ام و دارم تایپ میکنم اگر فقط از خواندن درس چیزی نصیبم می شدو  می دانستم قرار است چند ساعت دیگر امتحان داشته باشم و با خیال راحت ساعت 2و چهل دقیقه ی بامداد شروع به نوشتن نمی کردم و البته قبل از اون شروع با ساخت این وبلاگ؛ به همینطور الی ماشاءالله